wtorek, 31 maja 2011

Galeria w kurniku .......

Gdy wcześnie rano ujrzałam swą glinianą kurę skąpaną w świetle słońca przyszło mi do głowy pewne pytanie .......co jest najpiękniejsze dla kury??


"Dla kury najpiękniejsza jest kura.", deklaruje Tylicki w komentarzu do projektu zatytułowanego  Chicken&Art . Aby tezie tej - estetycznej?, filozoficznej? - nadać realność, przerabia on Now Gallery w Nowym Jorku na kurnik. W kurniku, jak w kurniku - siedzą kury, ale ponieważ jest to teraz kurnik-galeria (lub geleria-kurnik), na ścianach wiszą obrazy, które w stylu "ludzkiego" realizmu przedstawiają kurze piękno: zgrabne sylwetki, kształtne pióropusze, podniecające piersi, uwodzicielskie przystrojenie w piórka. W moim pojęciu - pisze Tylicki - "powinny się one podobać kurom". Poczucie humou odgrywa w życiu rozumnego człowieka istotną rolę. Jest przede wszystkim żródłem krytycznego dystansu w stosunku do siebie samego. Własnie poczucie humoru - pisze Alfred Gawroński - (w stosunku do siebie i w stosunku do własnych skłonności do autoafirmacji) jest najpewniejszym zabezpieczoeniem racjonalości, bo ukazuje nam nas samym takimi, jak wyglądamy w oczach innych ludzi, szczególnie tych, którzy nie ulegli wpływowi naszej dostojnej powagi. Czy jest więc Chicken & Art metaforą naszych galerii, podobnych kurnikom, zapełnionych smętnymi kurami - bo jak uśmiechać się dziobem? - ..........

Zdjęcia pochodzą z mojego kurnika : )))


.

piątek, 27 maja 2011

ChupaChups ......



Odkąd tylko na świecie pojawiły się cukierki , dzieci zawsze korciło , by sprawdzać jak to się dzieje , że rozpuszczają się w ustach ; by chwalić się przed rówieśnikami nowościami i chować słodycze przed rodzicami. Do końca lat 50-tych wszystko to oznaczało , że połączenie dzieci i słodyczy kończyło się bałaganem.W roku 1958 Enric  Bernat stworzył cukierka , który łączył interesy rodziców i zachcianki dzieci oraz sprawiał , że wszyscy byli szczęśliwi. Niczym olśnienie przyszło mu na myśl, że świat potrzebuje produktu , który jadłoby się jak cukierek na widelcu.......... podczas gdy nazwa ewaluowała wraz z rynkiem , styl opakowania pozostawał niezmieniony , by wreszcie sam Salvador Dali zrewolucjonizował logo marki - wpasowując je w kształt kwiatu stokrotki.Projekt przyjął się od razu ....jasny , wesoły i unikalny stał się rozpoznawalny we wszystkich zakątkach świata........

źródło : ChupaChups

A mnie pewnego dnia ChupaChups wprawił w tak dobry nastrój , że łagodniejszym okiem spojrzałam na dzieła tego nieprzeciętnego artysty i postanowiłam zrobić mały żarcik a'la Salvador Dali ......co z tego wynikło możecie zobaczyć tutaj :  Galeria Przemian



wtorek, 24 maja 2011

Picasso maluje włamywacza

Pewnego razu Picasso zauważył uciekającego włamywacza. Chcąc pomóc policji , natychmiast naszkicował portret osobnika.Na podstawie rysunku w ciągu kilku następnych dni policja zatrzymała dwie małpy , kozę , lodówkę i odkurzacz.


niedziela, 22 maja 2011

Duerme Negrito .........

...........ta stara, tradycyjna piosenka pochodząca z pogranicza Wenezueli i Kolumbii opowiada o pewnej czarnoskórej matce, która zostawiła swe dziecko u sąsiadki aby móc pracować w polu ......kobieta prosi dziecko aby zasnęło i obiecuje mu , że gdy matka wróci do domu przyniesie mu to wszystko co każde afrykańskie dziecko lubi........
Dzięki argentyńskiemu pieśniarzowi Atahualapa Yupanqui ta piękna choć smutna i jak on sam twierdzi metafizyczna kołysanka, której wędrując po tamtych okolicach nauczył się od starej, ciemnoskórej kobiety stała się ulubioną piosenką wielu artystów na całym świecie..........także moją i moich córek, które wiele lat przy niej zasypiały
Duerme negrito i Mercedes Sosa ......



Duerme negrito i Mercedes Sosa ......towarzyszyły naszej rodzinie od zawsze, to dzięki niej mogłam zagłębić się w zakamarki argentyńskiej duszy , poczuć język, który wypełniał przez jakiś czas nasz dom a teraz stał się już odległy .......ale wszystko wróciło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki gdy kilka dni temu odwiedziłam (wirtualnie ) pewien andyjski ogród pełen ptaków i kwiatów gdzie w tle przeplatały się polskie i hiszpańskie słowa......

sobota, 21 maja 2011

Sapo, perereca to ......kawałek mego podwórka

Przyznaję .....nie jestem wielbicielką tego rodzaju stworzeń, ale popatrzcie tylko na kolor jej skóry, na fakturę do złudzenia przypominającą liście drzewa ( tak, tak ten rodzaj żab przesiaduje na drzewach ) .........mimo mej niechęci i przebiegającym ciarkom po plecach  nie mogę wyjść z zachwytu nad malowniczością tego zjawiska !!



Sapo .......... tutejszy odpowiednik naszej ropuchy , wielkie i wzbudzające we mnie niemiłe odczucia stworzenie. Pojawia się każdej nocy aby zażyć kąpieli w wiadrze mojego pieseczka ! Wpada do środka i nie potrafi samo wyjść więc cierpliwie tkwi tam aż rankiem je uwolnię.......

wtorek, 17 maja 2011

środa, 11 maja 2011

Gdy cykady były ludźmi ........



"Jak mówią, w dawnych czasach, gdy nie było
jeszcze Muz, cykady były ludźmi. Kiedy Muzy
narodziły się i zaczęły śpiewać, wielu ludziom
ich śpiew spodobał się tak bardzo, że zapomnieli
o jedzeniu i piciu i umarli. Z nich właśnie narodziły
się później cykady."



...........po kilkunastu godzinach przenikliwego " śpiewu " cykad też mam ochotę umrzeć !!!


źródło : Dziesiąta muza
fotografia : z własnego ogrodu

poniedziałek, 9 maja 2011

Kawą malowane......

Powinnam raczej powiedzieć kawa jak malowana........ale zobaczcie sami !





Jedna z legend powiada, że część stada kóz należących do pewnego klasztoru (Chehodet w Jemenie) oddaliła się od stada. Poszukujący je pasterze zaszli w góry, gdzie znaleźli zwierzęta w wyraźnie podnieconym nastroju, którego powodem najwyraźniej były zielone liście i czerwone owoce rosnących tam drzewek. O swojej obserwacji opowiedzieli mnichom klasztoru.
Zaciekawiony opowieścią przeor kazał przyrządzić napar z liści i owoców tajemniczej rośliny. Braciszkowie pokosztowali tej „herbatki" i stwierdzili u siebie podobną reakcję. Od tej pory picie owego naparu weszło do porządku dnia klasztoru, bowiem pomagał on w nocnych modłach, zwalczając naturalną potrzebę snu.


Tekst zaczerpnięty z : Wielkie żarcie
Zdięcia z własnego ogródka ........



piątek, 6 maja 2011

Amedeo Modigliani

Do dzisiaj żywa jest legenda artysty, dla którego "sztuka nie była zawodem a stanem łaski". Natura obdarzyła go urodziwą fizjonomią, był przystojnym młodzieńcem o ciemnych intrygujących oczach, pięknem był naznaczony od narodzenia i ku pięknie się skłaniał w poszukiwaniach twórczych.

Nie koronowany król włóczęgów, peintre maudit, zrywający więzi z tradycją mieszczańską i zaprzedający się paryskiej cyganerii. Żył krótko, można by dodać, że zbyt intensywnie, w wielkiej biedzie, z nie wyleczoną należycie gruźlicą, mijając się na swoich drogach ze szczęściem. Za jego życia nikt nie zachwycał się ani nie kupował kobiet o wyciągniętych szyjach i nieforemnych głowach, z wzrokiem skierowanym donikąd. Wystawiony w witrynie akt kobiecy wywołał skandal. A młodzieniec będący jego twórcą popadał w coraz większą samotność, frustrację, alkoholizm. Dawno przestał być przyzwoitym młodzieńcem z Livorno. Jego strój, "brązowe spodnie sztruksowe szkarłatny fontaż i wielki czarny kapelusz a la Boheme" być może przydawały mu animuszu, zmieniały image nadając większego respektu, jednak za tym zewnętrznym odbiciem kryła się tragedia człowieka. Czy wiedział, że ma talent, czy dla jego pobudzenia i objawienia musiał zażywać narkotyków, jak sądzą niektórzy? Czy tędy droga, aby zapewnić sobie maksimum swobody w realizowaniu swoich twórczych koncepcji?
Amedeo Modigliani to postać intrygująca. Dzięki garstce ludzi, admiratorów sztuki Modiglianiego, Paryż doczekał się imponującej retrospektywnej wystawy płócien, rysunków i rzeźb. Można je oglądać w Muzeum Luksemburskim od 23 października 2002 roku do 2 marca 2003 roku. I chociaż sezon kulturalny 2002/2003 w paryskich muzeach i galeriach zaczął się niezwykle interesująco, dla mnie ekspozycja "L'ange au visage grave" ("Anioł o twarzy pełnej powagi") jest największym wydarzeniem roku i nie ukrywam, iż czekałam na nią od dawna. Tej wystawy nie można nie zobaczyć. Portrety mistrza z Livorno, jakże rzadkie w swoim pięknie i prostocie, są odbiciem duszy, głębi ukrytej w każdej portretowanej osobie. Trzeba się w nie wpatrywać intensywnie z odrobiną refleksji i zadumy, gdyż malował je ktoś, kogo oczy upojone pięknem przepełniała głęboka intymna radość. Wirtuozerię tej artystycznej pracy pokazuje ekspozycja gromadząc tak wielką ilość prac znanych publiczności, płócien nigdy nie pokazywanych w Paryżu i dzieł jak dotąd nigdzie nie wystawianych, co tym bardziej podnosi wartość całej wystawy, jak i daje możliwość spojrzenia na nieznanego i na nowo odkrytego Modiglianiego.
"Żebraczka", "Maurycy Drouard", "Portret Brancusiego" "Hrabia Wielhorski", to płótna pokazane publiczności paryskiej po raz pierwszy.
Jego krótka i dość burzliwa kariera przypadła na początek XX wieku, wiązała się z takimi postaciami jak Sutin, Kisling, Max Jacob czy Picasso i Jeanne Hebuterne. Amedeo Modigliani zmarł na początku 1920 roku na płuca. Z jego życiem zakończyło się jednocześnie inne. Przyjaciółka artysty, Jeanne, popełniła samobójstwo na drugi dzień po jego zgonie. Wyskoczyła przez okno, choć była w zaawansowanej ciąży. Dobiegła kresu ponura i tragiczna historia dwojga młodych ludzi, którzy na próżno poszukiwali szczęścia. Nowe, lepsze życie rozpoczęło dzieło niedocenionego artysty.

Anna Sobolewska

Anna Sobolewska. Urodziła się w Białymstoku. Jest absolwentką Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. W czasie stanu wojennego wyjechała z Polski. Obecnie mieszka w Paryżu.

źródło: Recogito 18

czwartek, 5 maja 2011

Słońce


Niektórzy malarze przekształcają słońce w żółtą plamę, ale są inni, którzy dzięki swojej sztuce  przekształcają żółtą plamę w słońce.

tekst:  P.Picasso
obraz: Vincent van Gogh

niedziela, 1 maja 2011

Mała czarna......bez kofeiny

Deszczowo, zimno i nieco sennie......wlokę się do kuchni, sypię kawę do ekspresu, stawiam na ogniu, zamykam oczy i zupełnie nieoczekiwanie z dzbanuszka zamiast aromatu upragnionej arabiki wydobył się dźwięk ..........Coffee Cantata